Foto: Ton Beekman
Kijk, daar loop ik, links op de foto, bij de Twiskemolenloop, een gezellig loopje dat AC Waterland in Landsmeer viermaal per jaar organiseert. Ik doe hier de 10 kilometer, maar je kunt ook 5, 16 of 21 kilometer lopen, allemaal door het mooie natuurgebied het Twiske. Het waaide behoorlijk deze keer, en het was flink aanpoten. Na een paar kilometer hoorde ik achter mij snelle stapjes, die bleken toe te behoren aan de oudere meneer rechts van mij op de foto. De rest van de loop bleef hij een paar passen voor mij lopen, totdat ik hem een paar honderd meter voor de finish inhaalde en na een bescheiden eindsprint vijftien seconden voor hem binnenkwam (bruto; netto was ik maar negen seconden sneller – als je het precies wilt weten, klik dan hier). Na afloop sprak hij me aan: ‘Ik liep de hele tijd vlak bij u,’ zei hij, ‘maar op het laatst moest ik u toch laten gaan. Sprinten lukt me niet meer. De leeftijd, hè.’ Ik kon hem alleen maar complimenteren met zijn prestatie. Hij vertelde dat hij uit 1936 stamde, en al sinds zijn twintigste liep, veel lange afstanden, en wel vier of vijf keer per week. Een jaar of wat geleden kampte hij met een blessure en had zijn huisarts hem verteld dat hij nooit meer mocht hardlopen. ‘Ik vond het niet leuk, maar ik legde me erbij neer’, zei hij. ‘Totdat de fysiotherapeut zei: maar als je nu eens wat minder ver loopt, en wat minder vaak, dan lukt het misschien nog best. En hij had gelijk. Nu loop ik alweer zeven jaar, twee of drie keer per week, maximaal 10 kilometer. En het gaat prima. Alleen sprinten, dat kan ik niet meer.’
Dit stukje is ook gepubliceerd als blog op dutchroadrunners.nl.
2 reacties
Eigenlijk moet zo’n man bij de prijsuitreiking ook het podium op en dan maar hopen dat ik dat wij dat over 20 jaar ook nog zo kunnen!
Bewondering voor zo iemand. En: altijd voor een second opinion gaan.