Het is misschien raar, maar soms vraag ik me wel eens af waarom hardlopen leuk is. Bijvoorbeeld als ik langs de Weespertrekvaart loop, met uitzicht op de Bijlmerbajes en – tot voor kort – de morsige behuizing van de Hell’s Angels. Vervolgens ga ik via drie viaducten onder een snelwegknooppunt door, loop langs een industrieterreintje en steek een drukke weg over, om uit te komen in Diemen. Daar ga ik over een bruggetje, sla rechts af en dan, ja dan weet ik het weer: vlak langs het talud van de A10 loopt een smal, modderig, door struikgewas afgeschermd paadje. Het is niet lang, maar toch krijg ik dan even dat geluksgevoel dat bij hardlopen hoort. Ik geef toe dat ik er op zijn tijd ook wel lol in heb om bij wijze van training het Amsterdamse halvemarathonparcours te lopen, inclusief stoplichten, maar echt genieten doe ik op onverharde paadjes, desnoods in de stad, maar het liefst in bos of duin, bij voorkeur met flink wat hoogteverschil. En dan kom je al gauw uit op trailrunning. Als u dit leest, hoop ik de Salomon Koning van Spanje Trail in Gulpen achter de rug te hebben. Ik ben nog maar een beginner, dus ik doe de korte afstand, 11,6 kilometer. Eind juni loop ik de Veluwezoomtrail, eveneens de korte afstand, maar die is dan wel 27 kilometer. En als dat een beetje goed gaat, wie weet… Terwijl veel mensen ooit in hun leven de marathon van New York willen lopen, droom ik stiekem van de Marathon du Mont-Blanc. Maar het gekke is, ik heb me onlangs óók weer ingeschreven voor de Dam tot Damloop. Niet het allerinteressantste parcours van Nederland – als ik dat hier mag zeggen – maar met een aantrekkingskracht die zelfs ik blijkbaar niet kan weerstaan.
Column Le Champion juni 2012
