Het stond al een tijdje op mijn verlanglijstje, maar ja, je moet er wel tijd voor hebben: de Wandelroute Naardermeer, een wandeling van 19 km van Natuurmonumenten. Hij begint en eindigt bij boerderij Stadzigt, die sinds een paar weken Gasterij Stadzigt heet en een restaurant en informatiecentrum van Natuurmonumenten herbergt. De gasterij ligt ongeveer een kilometer van station Naarden-Bussum.
Alleen op de wereld?
Afgelopen dinsdag heb ik er maar gewoon tijd voor gemáákt. Wegens efficiëntie toch maar met de auto gekomen. Je kunt er goed parkeren, en – niet onbelangrijk – je kunt er naar de wc. De weersvoorspelling was goed, half bewolkt, weinig kans op regen. De route is aangegeven met blauwe pijltjes. Ze zijn klein en voor wandelaars goed zichtbaar; al hardlopend wil je er nog weleens aan voorbij lopen. Het is een schitterend parcours, dat ik hier niet in detail zal beschrijven; je kunt het allemaal lezen als je op de link hierboven klikt. Wandelaars krijgen het advies laarzen aan te trekken, wegens grote blubberigheid. Ik had mijn Inov-8 X-Talons maar weer van stal gehaald, en daar was ik blij mee. Je zakt af en toe tot aan je enkels in de modder. Toen ik in mijn eentje over het drassige pad tussen het moerassige Naardermeer door liep en het ook nog eens begon te regenen, waande ik me even alleen op de wereld. Later kwam ik in een weiland met koeien, en tegen het eind kwam ik zelfs een gezelschap Limburgers tegen die – nota bene met een GPS-apparaat in de hand – vroegen of ze wel goed liepen. Nadat ik hen gepasseerd was, moest ik nog een stuk over planken door een moerasbos lopen. Dat lukte alleen in wandeltempo.
Later kwam ik in een weiland met koeien
Het is wel duidelijk dat je hier niet moet gaan lopen als je snel vooruit wilt komen. Dat zie je ook aan de registratie van mijn Garmin. Maar een mooie ervaring is het wel. En het is goed voor je looptechniek, als je je tenminste in trailrunning probeert te bekwamen, zoals ik. Het grootste deel van de route is onverhard, daar zou je zelfs op blote voeten kunnen lopen, maar er zitten ook stukjes asfaltweg tussen. Het laatste deel van de route gaat door de bewoonde wereld. Dat was een beetje een anticlimax, maar waarschijnlijk kan het niet anders, omdat je over de spoorwegovergang moet. Ik kwam al na 18 km weer bij Stadzigt uit. Dat kwam doordat ik een paar uitkijkpunten – waarvoor je van het pad af moet – had overgeslagen, zoals een vogelobservatiehut en een paar doorkijkjes naar het meer.
Het bijzondere van de route vind ik dat je enerzijds midden in de Randstad zit – en dat merk je ook aan het lawaai van auto’s, treinen en vliegtuigen – terwijl je anderzijds in een weidse ruimte loopt waar je kilometerslang niemand tegenkomt.
Deze blogtekst is ook te lezen op de website van Dutch Road Runners.
