De Zevenheuvelenloop beleefde op 16 november zijn 25e editie. Van heinde en verre stroomden de deelnemers toe. Zelfs al moest je dit jaar betalen voor een medaille. Dit omdat de Zevenheuvelenloop zich afficheerde als duurzaam evenement.
Zodra ik station Amsterdam Amstel binnen loop, is het duidelijk dat er een hardloopevenement van formaat aanstaande is. Overal lopen sportieve types met hardloopschoenen. En dat voor een wedstrijd aan de andere kant van het land: de Zevenheuvelenloop in Nijmegen. De bijna 25.000 deelnemers aan de 15 km-loop komen overal vandaan. Om autoverkeer te ontmoedigen kun je een goedkoop treinretour aanschaffen. Kom je toch met de auto, dan betaal je een toeslag. Daarom zitten de treinen vol. Samen met Roger en Hugo van mijn hardloopvereniging ZOEV vind ik een plekje in de eerste klas. Op elk station stapt weer een contingent hardlopers in. De enkele ‘gewone’ reiziger kijkt lichtelijk verbijsterd.
In Nijmegen sluiten we ons aan bij de kudde richting Keizer Karelplein. Ik moet nog een T-shirt afhalen. Ik had besloten geen wedstrijdshirts meer te kopen, omdat ik ze toch nooit draag. Ditmaal ben ik echter gezwicht, omdat het een jubileumeditie betreft én omdat de Zevenheuvelenloop damesmodelletjes heeft. De XS die ik krijg, is wel erg klein uitgevallen, maar hij staat vast mooier dan die nachthemden van de Dam tot Damloop of de Amsterdamse marathon.
In de parkeergarage van de ING Bank kleden we ons om. Alleen vips en bedrijventeams mogen in het concertgebouw of de schouwburg. Het loopt tegen enen: hoogste tijd om naar de startvakken te gaan. Door de luidsprekers hoor ik Sinterklaas. Ook hij neemt deel aan de loop. Is dat nu wel verstandig, Sint?
Behalve vijf startvakken zijn er drie ‘by-passes’, aparte startvakken in zijstraten. Zo kunnen de toplopers finishen zonder gehinderd te worden door late starters. Op grond van mijn verwachte eindtijd (1.22, mijn tijd van vorig jaar) ben ik in by-pass 1 geplaatst. Maar ik vrees dat ik die 1.22 niet ga halen. Na een kuitblessure wás ik al niet in topvorm, en een fikse verkoudheid heeft het er niet beter op gemaakt.
Terwijl de wedstrijdlopers om 13.00 uur van start gaan, is by-pass 1 om 13.30 uur pas aan de beurt. Nadat ik ruim twintig minuten in de rij voor het toilet heb gestaan, kom ik precies op tijd aan de start, maar het duurt nog tien minuten voordat we vertrekken. Het is met tien graden comfortabel loopweer, al had het wel iets minder somber gemogen.
Langs het eerste stuk staat veel publiek. Geen wonder, want de eerste wedstrijdlopers komen al binnen. Ik zie in een flits de met veel trots aangekondigde Kenenisa Bekele, maar door een blessure bereikt hij slechts de derde plaats (43.42). De nummers een en twee zijn Ayele Abshiro (42.16) en Isaac Kiprop (42.19). De snelste vrouw is Mestewat Tufa, die met 46.57 slechts twee seconden boven het wereldrecord zit. Eerste Nederlandse man en vrouw zijn Dennis Licht (44.07) en Miranda Boonstra (51.19). Maar het publiek is niet alleen in toppers geïnteresseerd, want tot mijn verbazing hoor ik opeens: ‘Zet hem op, Hilde!’ O ja, de startnummers zijn dit jaar voorzien van de voornaam van de drager.
De eerste twee kilometers zijn vals plat. Ik doe het rustig aan, want ik ben er nog niet helemaal van overtuigd dat ik deze loop tot een goed einde ga brengen. Vervolgens komt de eerste heuvel, langs de Heilig Land Stichting, vroeger bekend als woonplaats van premier Van Agt. De tweede en langste heuvel vergt veel uithoudingsvermogen, met een stijging van ruim veertig meter over anderhalve kilometer. Op het 5 km-punt, iets voorbij de helft van de klim, noteer ik een tussentijd van 30.20. Hmm, snel is anders. Maar hoe langzamer je loopt, des te meer zie je van de lieflijke omgeving, houd ik mezelf voor.
We dalen iets. Verderop zie ik een onafzienbare sliert linksaf slaan, langs de golfbaan. Mooi! Er volgen drie korte maar steile heuvels, dan een steile afdaling langs Berg en Dal naar het Afrikamuseum, waar ik probeer te versnellen, maar uit mijn tijd op de10 km blijkt dat dit niet voldoende is: 1.00.08. De afdaling wordt alras gevolgd door een steile klim, tot voorbij het 11 km-punt. Daarna gaat het weer bergafwaarts. Tot de Kwakkenberg dan, die bij 12 km begint. Maar als deze heuvel bedwongen is, kunnen we genieten van de geleidelijke afdaling naar de stad. Iedereen zet er flink de vaart in. Ik probeer de teksten te lezen op de shirtjes van bedrijfsteams: ‘BZ runs the world’, ‘Sales gaat harder lopen’, ‘UMC St. Radboud – In Dei Nomine Feliciter’.
Ik zie uit naar de finish, naar het heerlijke moment waarop je de medaille krijgt omgehangen. Maar dat zal niet gebeuren, want de Stichting Zevenheuvelenloop heeft het jubileum aangegrepen om te investeren in duurzaamheid. Dat heeft onder meer geresulteerd in het niet meer uitdelen van plastic tasjes na afloop en het gebruik van composteerbare bekertjes, maar ook in het besluit om uitsluitend medailles uit te reiken aan degenen die daarvoor € 1,50 hebben betaald. Dit in de hoop dat veel deelnemers daarvan af zullen zien, waardoor kilo’s zink bespaard kunnen worden. Dat deed voor mij de deur dicht. Het is erg bevredigend om een medaille omgehangen te krijgen als je vermoeid over de eindstreep komt, maar niet als ik weet dat de organisatie daarbij denkt: ‘Als jij zo nodig zo’n milieuvervuilend stuk blik om je nek wilt, nou, vooruit dan maar.’
Inmiddels resten er nog maar enkele tientallen meters tot de finish. Mijn stopwatch staat op 1.29. Zou het dan tenminste lukken om onder de 1.30 te lopen? Dat lukt: ik kom over de eindstreep in 1.29.48. Slik! Maar ik heb wél lekker gelopen. Aha, daar zijn de medailles. Ik moet de omhangster wijzen op het ontbreken van het medaillesymbool op mijn startnummer, anders had ik er alsnog een gekregen. Overigens zie ik dat de meerderheid gewoon met een medaille loopt.
In de ING-parkeergarage wis ik het ergste zweet van mijn lichaam (want in douches voorziet de Zevenheuvelenloop niet) en kleed ik me om. Roger staat geduldig op me te wachten. We nemen de trein terug naar Amsterdam Amstel. Waar ook nu weer sportieve types in hardloopschoenen rondlopen. En een verdwaalde Zwarte Piet. Wat zou Sinterklaas eigenlijk gelopen hebben?
Gepubliceerd in Le Champion december 2008
