Als ik om half elf op de fiets op weg naar de start ben, is het nog droog, maar boven het IJ hangen donkergrijze wolken. Ik loop vandaag met mijn hardloopclub ZOEV voor Malaika Kids Nederland, een organisatie die Tanzaniaanse weeskinderen een beter bestaan probeert te geven. Ruimschoots voor het klinken van het startschot begint het te regenen, en dat wordt tijdens het lopen alleen maar erger. Donder en bliksem blijven ons niet bespaard. Niettemin loop ik heerlijk, minder snel dan vroeger, maar daar moet ik me nu maar gewoon eens bij neerleggen. Wel prikken mijn ogen van de uitlopende mascara die ik zo nodig op moest doen vanochtend. Je wilt er toch netjes bij lopen, maar helaas, dat gaat vandaag niet meer lukken. Na twaalf kilometer word ik een beetje moe. Ter afleiding bestudeer ik de vrolijke goededoelenshirtjes om me heen. Veel ziekten en kinderleed of combinaties daarvan. Ik vraag me af of de Malaika-kindertjes weten dat in een ver en nat land mensen zich in het zweet rennen om een stukje huis of school voor hen bij elkaar te verdienen. Hoewel het met dat zweet nogal meevalt vandaag. Maar nat worden we wel. Geweldig dat er ondanks het weer nog zo veel meelevende supporters langs de kant staan! Als we Zaandam binnen lopen, dreunt de muziek ons als vanouds tegemoet. Meestal kan ik het niet zo goed meer hebben, maar nu word ik er zelfs blij van, gewoon, omdat het lekker gaat. Nu nog even die laatste twee kilometers en daar is de finish alweer. Mooie medaille, in kleur nog wel! Nog even napraten met de mede-Malaika-lopers, natte kleren uitwringen en dan heerlijk in een verwarmde bus terug naar Amsterdam.
Gepubliceerd in Le Champion oktober 2011
