Vannacht, de nacht van 1 op 2 september 2012, heb ik meegedaan aan een heel bijzonder loopje. Vannacht, dat zegt het eigenlijk al. Het was de Tartan6uurse, een zes uur durende loop op de atletiekbaan van Suomi in Santpoort-Noord. Het startschot klonk om middernacht, het eindschot precies zes uur later.
Ans Oudejans lost het startschot
Wie is er zo gek om zes uur achter elkaar in het donker rondjes op de baan te lopen? Ik misschien wel, maar ik ben er fysiek nog niet toe in staat. Gelukkig was het ook mogelijk om als deel van een estafetteteam te lopen. Toen ik me aanmeldde, had ik nog nooit meer dan een halve marathon gelopen, dus ik stelde me voor dat ik zo’n twee uur zou volmaken. Inmiddels heb ik met succes de Veluwezoomtrail volbracht (27 km), daarom dacht ik later dat drie uur ook wel haalbaar moest zijn. Samen met Jesse en Michelle vormde ik een team. Er was nog een estafetteteam van twee personen, en dan waren er nog een stuk of twintig deelnemers die wél voor de zes uur opteerden.
Initiatiefnemer was Martin Dekker, enthousiast marathon- en ultraloper. Dat Martin zo ver kan lopen heeft hij, behalve aan zijn uithoudingsvermogen en noeste trainingsarbeid, vooral te danken aan ChiRunning, een hardlooptechniek die je ontspannen leert lopen, waardoor je met minder kans op blessures grotere afstanden kunt lopen. Zoals sommigen van mijn lezers weten, heeft ChiRunning mij ook veel goeds gebracht, en het was ook via het ChiRunning-circuit dat ik van de Tartan6uurse hoorde. Het was alweer de tweede editie die Martin organiseerde, samen met ChiRunning-trainster Ans Oudejans van ChiCoaching, en het was allemaal prima georganiseerd. Kaarsjes langs de baan (uit Polen geïmporteerde graflichtjes), een tafel met koek en zopie, en verder geen toeters en bellen.
Daar gaan we; ik heb nummer 717
Toen ik om een uur of elf aankwam, stonden de kaarsjes al te flakkeren. Ik ontmoette mijn estafettegenoten – Jesse kende ik al van de ChiRunning-training – en we probeerden een schema te bedenken. Het was geen echte wedstrijd, dus als we een deel samen wilden lopen, mocht het ook. Uiteindelijk spraken we af dat ik mocht beginnen, eerst een uur en dan zou ik kijken of ik nog verder wilde. Ik vond het best spannend, want ik loop eigenlijk nooit op de baan. Mede met het oog op de afstand nam ik me voor om rustig te beginnen, zo’n 9 km per uur.
Om twaalf uur loste Ans het startschot. De sfeer was rustig, bijna sereen. Enkele lopers liepen in groepjes, de meeste liepen rustig en geconcentreerd in hun eentje. Het was heerlijk weer, niet koud, bewolkt, maar af en toe kwam de net niet meer volle maan tussen de wolken door. 9 km per uur bleek een goede snelheid, die ik makkelijk een uur kon volhouden. Daarna vond ik het toch wel prettig om even te wisselen. Ik meldde me bij mijn twee medelopers, maar die waren daar nog niet op bedacht. Dus liep ik nog maar een paar extra rondjes en toen ik uiteindelijk in de buurt van de koek- en zopietafel tot stilstand kwam, had ik er ruim 10 km op zitten. Ik nam een stukje banaan en keek op mijn gemak naar de andere lopers, sommige liepen heel rustig en bedachtzaam, andere zetten er flink de pas in. Ook waren er grote verschillen in looptechniek, waaruit bleek dat zeker niet alle ultralopers ChiRunners zijn.
Initiatiefnemer Martin Dekker
Na een half uur wilde ik eigenlijk wel weer een stukje lopen, zeker toen bleek dat Michelle na een paar rondjes al had moeten opgeven wegens knieproblemen. Jesse wilde pas na twee uur beginnen. Ik liep nog steeds lekker, al moest ik wel opletten dat ik ontspannen bleef lopen, De baan is zo gelijkmatig dat je geen externe prikkels krijgt om op je techniek te letten. Na een halfuur nam Jesse het weer van mij over en ik nam een halfuurtje rust. Lekker even langs de baan zitten of in de kleedkamer, waar zich ook al een enkele zesuurloper meldde die te hard van start was gegaan en zijn kruit had verschoten. Terwijl Jesse bleef doorlopen, stapte ik ook weer de baan op. Aan het eind van mijn halfuur constateerde ik dat ik nog maar twee kilometer van een halve marathon af zat, dus ik liep nog maar even door. Ik voelde inmiddels wel wat pijntjes hier en daar, maar door zoveel mogelijk te ontspannen kon ik ze redelijk de baas. Na het voltooien van de halve marathonafstand ging ik voldaan de baan af. Als ik nu drie kwartier pauze hield, was het vier uur en dan kon ik met nog twee keer een half uur makkelijk de dertig kilometer halen. Dat werd mijn nieuwe doel. Eigenlijk verbazingwekkend hoe snel het allemaal voorbij ging!
Tijdens het eerste halve uur na de pauze ging het allemaal wat moeizamer, maar het laatste half uur ging ik juist weer iets sneller. Naarmate de tijd verstreek, werd het rustiger op de baan; soms leek het wel alsof ik helemaal alleen tussen de graflichtjes liep…
Jesse liep door tot twintig minuten voor het eind, toen hij ook precies dertig kilometer had gelopen. En vlak voor het eindschot liepen we een slotrondje met zijn drieën (Michelle had uiteindelijk met wandelen toch nog 17 km bij elkaar gesprokkeld!). En zo eindigde ik na drieënhalf uur lopen op 31,2 km. (De volledige uitslag vind je hier.) Een nieuw afstandsrecord. Hoewel ik niet helemaal zeker weet of het telt, met al die pauzes ertussen. Maar anderzijds, ik heb het wél gelopen, en telkens weer op gang komen is ook niet makkelijk. Of ik er trots op moet zijn, weet ik al evenmin. Rondjes lopen is niet een heel zinvolle bezigheid, maar ook weer anderzijds, ik heb mezelf een doel gesteld en dat zelfs overtroffen.
Hoe dan ook, na de loop was er een heerlijk ontbijt voor ons klaargezet door de vrijwilligers van Suomi. Ik voelde me een dwerg naast de doorgewinterde ultralopers. De meeste zagen er nog opvallend monter uit. En ze praatten over de LangsteNachtLoop, de 12- en 24-uursloop die Martin en Ans in december gaan organiseren.
Foto’s: Wilma Vermunt en André Sietsma
Dit bericht is ook verschenen op de website van Dutch Road Runners.
2 reacties
Ja Hilde, het was zeker een mooie loop! Enne, je ziet het, met een juiste looptechniek en een dosis wilskracht kan je heel ver komen.
Het was inderdaad een mooi gebeuren en niet uit te leggen aan lopers die er niet waren. Veel van mijn loopmaatjes snapten er niets van dat een vrije vogel als ik 6 uur rondjes ging lopen. Als je meer foto’s wilt Hilde dan even mailen dan stuur ik ze je toe.
Andre