11 januari 2016. Er wordt in Amsterdam een tijdelijke nieuwe fietsersbrug geopend van de Dijksgracht naar het voormalige Marineterrein. Nederland is de komende maanden voorzitter van de EU, en veel van de officiële vergaderingen zullen op dat terrein plaatsvinden. Niet dat de EU-ministers geacht worden per fiets naar hun vergaderlocatie te komen. Iets dergelijks is in 1997 al geprobeerd bij de toenmalige Eurotop in Amsterdam, en dat was geen doorslaand succes. Maar goed, als het voorzitterschap voorbij is, komen er woningen en bedrijfjes op het terrein, en dan is zo’n brug wel handig. Al is het niet gezegd dat de definitieve brug dan juist op deze plek komt te liggen. Maar dat is van later zorg. Om op deze koude maandagmorgen toch een feestelijk tintje te geven aan de opening van de brug heeft iemand bedacht om mijn hardloopclub ZOEV een rol te laten vervullen. De opening zal geschieden door minister Stef Blok en door burgemeester Eberhard van der Laan, die, met de projectleidster en enige ambtenaren, vanaf het Marineterrein naar de brug schrijden en daar op een rode knop moeten drukken, Tegelijkertijd komt ons groepje hardlopers, voorzien van vanen en natuurlijk gehuld in ZOEV-shirts, over de brug gelopen. Bij een roodwit gestreept brughek ontmoeten wij elkaar. De ceremonie neemt nogal wat tijd in beslag, de knop werkt niet meteen, maar na een ferme klap op de knop (van wie weet ik niet meer) gaat het roodwit gestreepte brughek eindelijk omhoog. Dan vermengen beide partijen zich, er zijn bubbels met en zonder alcohol en er volgt wat aangenaam gekeuvel. De minister en de burgemeester krijgen een ZOEV-shirt aangeboden. De minister verklaart desgevraagd dat hij zelf ook graag een eindje mag rennen, terwijl de burgemeester zich daar altijd verre van heeft gehouden. Dat verbaast ons niets. Na een tijdje kijkt de burgemeester in het rond en zegt met een bescheiden grijns: ‘Willen jullie mij eigenlijk niet nog iets vragen?’ Even blijft het stil, dan oppert iemand: ‘Een foto misschien?’ De grijns van de burgemeester verbreedt zich en in een oogwenk staan we om hem heen gegroepeerd. De minister is dan al buiten beeld. De foto wordt gemaakt en iedereen kan zijns of haars weegs. Een jaar later deelde de burgemeester mee dat hij ongeneeslijk ziek was, maar graag nog een poosje onze burgemeester wilde zijn. Dat poosje is nu voorbij. Wat een gemis. En die tijdelijke brug, die ligt er vast nog wel een poosje. Misschien kunnen we hem zolang de Eberhard van der Laanbrug noemen.
